COACHING – ONLINE CURSUSSEN – LEZINGEN
Hoeveel ik de afgelopen week in de coach gesprekken met mijn cliënten wel niet heb gehoord: ‘Iedereen op Instagram doet zoveel en ik doe helemaal niets’ ‘Maar …. herstelt op zo’n manier en misschien moet ik dat ook proberen’ ‘….. sport elke dag, waarom mag ik dit niet?’ ‘Ik open instagram en dan zie ik
Zoals velen van jullie weten maak ik een online programma om eetbuien/emotie eten te overwinnen. Soms zit ik dan opeens te typen zonder echt goed te kijken wat ik nu schrijf. Als ik het dan teruglees denk ik wel eens; ‘wauw, ik weet best veel’. Ik kan soms nog dat onzekere meisje zijn wat haar
Ik zat urenlang op de bank. Tv te kijken. Voor me uit te staren. Een boek lezen kostte me teveel moeite. Ik was moe. Te moe. Het leven van eetmoment naar eetmoment zorgde ervoor dat ik een soort routine in mijn dagen had. Een routine met angst, spanning, overwinning en rusten. Eenzaamheid was een dagelijks
Ik stap naar buiten en voel zonnestralen op mijn gezicht. Even vergeet ik het. Vergeet ik wat er gebeurd in de wereld. Ik loop verder en verder van mijn huis, gehaast, alsof ik ergens moet zijn en ik te laat ben. Op een gegeven moment realiseer ik dat ik snel loop en probeer ik rustiger
Ik begrijp dat je onzekerheid voelt in deze periode. Dat je paniek ervaart en angst je soms overneemt. Dat is oké. Voornamelijk als je kampt met een eetstoornis, een depressie of een verstoorde relatie tot voeding/ beweging , kan deze situatie een grote trigger zijn. Anders eten. Geen sportschool. Veel binnen zijn. Alleen zijn, met
Als ik uit eten ga zorg ik ervoor dat ik diezelfde dag en die dag erna minder eet, meer beweeg en ik sla het toetje sowieso over. Soms resulteert het erin dat ik juist doorsla. Ik kan m’n focus niet meer op de gesprekken houden maar alleen maar op het eten. Het lijkt wel alsof
Internationale vrouwen dag. Vorige week werd mij meerdere malen verteld dat ik zo goed bezig was. Hoe succesvol ik eigenlijk ben. Dat ik sterk ben, en het zo bijzonder is hoe ik maar door ga. Door blijf vechten voor mijn visie en mijn bedrijf. Ik denk er niet altijd over na. Wat ik doe. Hoe
Het zijn niet de woorden die je schrijft. De stem zodra je spreekt. Het zijn niet de cadeaus die je geeft. Of hoe je naar iemand kijkt. Het is niet de blik in je ogen. Of je mond wanneer je lacht. Het is de liefde die je voelt. Het is de liefde die je geeft.
Even een reminder dat je soms het leven niet al te serieus hoeft te nemen. De mensen die mij kennen weten dat ik altijd het hardste lach om mijn eigen grapjes, 100x over hetzelfde kan struikelen, soms random ga zingen en dansen in een supermarkt, een lach heb die je aan de andere kant van
